Theo wordt in Bergens dialect al snel “Thei” en dat was zeker voor Thei van Dijck van toepassing.
Geen poespas of aparte dingen: THEI!
Samen met broer Toon en Jeu als driemanschap verantwoordelijk voor ’n flink stuk geschiedenis van onze club.
Al sinds mensenheugenis (zo’n 73 jaar!) lid van Montagnards.
Voetbalde in ‘t 1e elftal, vervolgens in ’n lager team om tenslotte na de veteranen zijn actieve carrière te beëindigen.
Thei was, zoals boven al aangehaald, wars van dikdoenerij, recht door zee en ook bescheiden.
Groot postuur, klein hart.
Niet lullen maar poetsen; een motto Thei op het lijf geschreven.
Een rol op de achtergrond vond hij méér dan voldoende.
Ook na zijn actieve loopbaan bleef hij met onze vereniging verbonden.
Elftalleider (o.a. samen met Sraar Keiren), leider bij 2e elftal en gedurende vele jaren als sponsor nog bij het wel en wee van Montagnards betrokken.
Stilletjes, maar ongetwijfeld vol trots genoot hij ook van de keepersloopbaan van zoon Geert.
Legendarisch is de wedstrijd met ‘t 2 elftal in en tegen Venlo, waar Montagnards met iets van 16-2 verloor en na afloop in de Venlose kantine niets te kort kwam.
Dat er later bij vertrek een Mercedes lichtjes werd geraakt, ach……
Ook was hij betrokken bij het tot stand komen van de werkgroep AVN (alles voor niks) die al sinds jaar en dag op de maandagochtenden het onderhoud van ons Sportpark ter hand neemt.
Het zal ergens eind jaren ’80 zijn geweest bij een kampioenschap van Montagnards 3.
Als (shirt)sponsor was hij samen met echtgenote Mia uiteraard ook in de kantine aanwezig om dit te vieren.
Hij genoot van alle gekkigheid en feestvreugde bij de spelers, maar toen deze de klassieker (Thei werd toen toch weer effe Theo want dat was vocaal wat makkelijker..) “Theo bedankt, Theo bedankt” inzetten en alle ogen vervolgens op hem gericht waren zag je het ongemak bij Thei naar binnen sluipen.
Dat vond ie maar niks...
Maar voor nu, als afscheid Thei, dat ga je ons zeker vergeven…nog één keer:
Theo bedankt, Theo bedankt!!
